De broken window theorie van Wilson en Kelling (1982) stelt dat overlast en verloedering in een wijk kunnen leiden tot deviant gedrag en uiteindelijk tot ernstige criminaliteit. Hierbij stellen zij centraal dat onrust, sociale desorganisatie, verloedering en (angst voor) criminaliteit sterk met elkaar samenhangen. Wanneer deze onrust en sociale desorganisatie eenmaal aanwezig zijn in een wijk vindt er volgens Wilson en Kelling meer criminaliteit plaats, waarbij deze criminaliteit zich vaak op bepaalde locaties concentreert. De invloed van regels op menselijk gedrag wordt voor een belangrijk deel bepaald door de omgeving. Volgens Wilson en Kelling gaan ook normaal gezagsgetrouwe burgers over tot vandalisme en erger als de omgeving daartoe uitnodigt. De broken window theorie werd later bevestigd in een onderzoek van Keizer, Lindenberg & Steg (2008). Zij voerden een zestal experimenten uit in Groningen en kwamen tot de conclusie dat tekenen van normafwijkend gedrag, zoals de aanwezigheid van graffiti of gebroken ramen, leidt tot meer normafwijkend gedrag. De broken window theorie is relevant voor dit onderzoek omdat in het pilotgebied op bepaalde plekken sprake is van verloedering. Zo zijn er een aantal panden die in zeer slechte staat verkeren, een ingestort pand, leegstaande panden en is een pand beklad met graffiti.

Eén van de mogelijkheden in de aanpak is het aanpassen van het bestemmingsplan. In een bestemmingsplan staat beschreven welke panden precies winkelruimte zijn en wat woonruimte is. Om leegstand tegen te gaan is het mogelijk om dit plan aan te passen en van een winkel een woonruimte te maken. Momenteel moet er een bepaald percentage woonruimte zijn en een bepaalde percentage winkelruimte. Een medewerker van de gemeente Breda zegt hierover het volgende: ’’Waarom moeten er per se zoveel procent winkels zijn? Maak er een winkel woongebied van. Misschien is deze straat ook wel te groot voor bonafide ondernemers, misschien moeten we wel op een andere manier deze straat inrichten. ’’ Het aanpassen van het bestemmingsplan is echter een langdurig en duur project. Naast het aanpakken van leegstand moet er bekeken worden wat er met de straat dient te gebeuren. Hiervoor moet vraag en aanbod in beeld worden gebracht. Wat verwachten gebruikers van het gebied? Wat missen zij nog? Zodra hiervan een duidelijk beeld is kan eventueel het bestemmingsplan worden aangepast naar meer woningen.

Stichting Liox speelt hier op in, zonder het bestemmingsplan aan te passen, door de leegstand aan te laten kleden door kunst & cultuur (amateurkunst) en zo de verloedering van wijken tegen te gaan. In dit kader zou stichting Liox een ondersteunende rol innemen, om ondermijning en sociale desorganisatie tegen te gaan op de lange termijn. Hierin als tussenpersoon figurerende tussen lokale kunstenaars en gemeente voor leefbaarheid van wijken.